Zjawiska pogodowe

Nie rejestrujemy ich na co dzień, wydają się czymś banalnym. Co w nich nadzwyczajnego? Dopiero, kiedy są „ekstremalne”, zauważamy, że pogoda, wszystkie jej przejawy, jej zmienność, to potężny żywioł, nad którym nigdy nikomu nie udało się zapanować. Ta niemoc zapewne spędza sen z oczu niejednemu z ludzi, którzy są przekonani, że „trzęsą światem”. To oni wprawiają w ruch sprężyny cywilizacji, nadają pęd technologiom, rozstawiają pionki na szachownicy politycznej – i nic naprawdę ważnego bez ich zgody się nie ma prawa się wydarzyć.

A przecież zjawiska pogodowe i klimatyczne, które nie pochodzą od człowieka potrafią przemeblować całe kontynenty, udaremnić wiele planów, także militarnych, co w historii rejestrowane jest raz po raz. Ludzie jednak upierają się, że pogoda to tylko pospolite tło dla manifestacji ich geniuszu. Niespodzianki, jakie przygotowała pogoda na ten rok nie dają do myślenia tym demiurgom dziejowych przeobrażeń, jak o sobie samych mniemają. Jednak, gdy robi się „ekstremalnie” czas pomyśleć o Tym, od Kogo to wszystko zależy. Kto przypomina nam, ludziom, których umysły coraz częściej są zaślepione, jakie jest nasze miejsce w planie Stworzenia. I jakie są nasze powinności. Dudniący głos grzmotu i jego głuche echo rozciągnięte nad górskimi szczytami, metropoliami i oceanami nie jest „wybrykiem natury”, ale także – a raczej przede wszystkim – przypomnieniem tego, co zostało zapowiedziane. I co przyjdzie bez wątpienia, u kresu czasu.

Feliks Brzozowski – Burza w górach 1866