Na Gromniczną

Wilk Gromniczny

Szła Najświętsza przez bór Panienka,

miała płaszcz błękitny, białą sukienkę

i szło wilczysko chytre, przyczajone, przemarznięte,

za Panną Świętą.

Wilka szukali z kłonicami,

jak go znajdą, kości mu połamią:

zeżarł zeszłej zimy cielę białe, prześliczne

w samą Gromniczną!

Spotykają chłopi świętą podróżną,

zdejmowali czapki, patrzą – na próżno:

„Wybacz nam, pani wspaniała,

czyś wilka nie widziała?

Zjadł on sierotce Jasi jagnię chude,

zagryzł wołu w stajni i psy po budach.

Wielka twa łaska, Matko, straszna jego ohyda,

więc nam go wydaj!”

„Anim go szukała, ani go wydam.

Patrzcie lepiej po sercach, to się wam przyda,

bo tam to właśnie, a nie wśród ścieżyn,

wilk leży!”

Poszły rosłe chłopiska milcząc do chałup.

Ogląda się Panienka po śniegu białym,

ogląda się wszędzie, aż spod płaszcza jej milczkiem

wylazł łeb wilczy!

„A tuś mi, dławco jagniąt bezbronnych?

Katom cię wydać byłabym skłonna,

tylko że nad twą wilczą niedolą

serce mnie boli.

Skoroś sam znalazł moją opiekę

zostań już przy mnie, bo gdzie uciekniesz!

Będziesz mi za to roztropnie służył

zimą w podróży”.

Odtąd chodzi wilk z Matką Najświętszą wiernie

przez śniegi puste, zawiane ściernie,

pełniąc śród nocy mroźnych i długich

różne posługi.

A kiedy jasną gromnicą świeci

Panna przeczysta pośród zamieci,

tuż i Gromniczny Wilk za swą panią

jarzy ślepiami.

Kazimiera Iłłakowiczówna

2 lutego – Ofiarowanie Pańskie (Matki Boskiej Gromnicznej)

mal. Piotr Stachiewicz