Historię odmieniam…

Ewa Eysymontt

 

Historię odmieniam

przez przypadki

 

Kto dziś w niebo patrzy prostopadle…

C. K. Norwid “Assunta”

 

Historię odmieniam przez przypadki

Mianownik niepodległość

Biernik wojnę

Narzędnik z narodem

 

Wołacz

zwołujący harujący wół

jęk i polot

 

Wołacz

ku niebu spojrzenie prostopadłe

i prosto padła z nieba na ziemię

odpowiedź

odkrzyk

okrągłe Jego Serca

O

 

 

Umierając widział

 

Umierając widział

również Wasilija Błochina

tak ochoczo

otwierającego strzałem

krwawe kwiaty na potylicach

skazanych przez Stalina

tysięcy z list katyńskich

 

Wiedział

 

Na to co się wprost nie mieści w wierszu

i czego nigdy

nie da się “przebić piórem”*)

otworzył przebity bok

 

Zobaczone – krwią własną zrosił

Obmyte – na wieki zasadził

w nieprzepastnym Sercu

 

*) Z wiersza Zbigniewa Herberta

“Powrót Pana Cogito”

 

Z listu Teofila Lenartowicza

 

“Gałganami okryty

taki Norwid…”

patrzy

spośrodka tylko swojej wiedzy

 

Widać: myślą obraca

kąśliwe słowo,

ciągle obco

wrysowujące go w kąt

plecami do okna

 

Taki Norwid

w łachmanach

bez wygłosu

stróżuje na wierzchołku wiersza –

gniewnym wejrzeniem

bólem

ominiętego serca

 

 

 

Ale prawda

 

Postukuję

ślepą laską pamięci

 

przedzieram się

z ciemności w czas

po kocich łbach

wspomnieniach

wertepach

mokradłach

 

Syczy minione

spada

płachta na oczy

kamień na kark…

 

Legitymujesz się

ranami

boku i przebitych dłoni –

masz tylko

nasze bolesne dni

i pręgi nocy

 

naszą

ale prawdę

 

Krzykiem Cię gonię

moją cierpiącą Matką

bliźnim bez dróg ucieczki

zgasłym

horyzontem naszych serc

 

 

“Szamocze się we krwi…” *)

 

Jeżeli jednak

szamocze się we krwi Chrystusa

 — to może rodzi się z krwi Chrystusa

podnosi

wzrasta

wzmacniany transfuzjami

z wichrem w żyłach?

 

Po części zmartwychwstały?

 

Pocieszony nakarmiony

ukojony

czysty?

 

Z Sercem tętniącym w sercu?

 

*) Nawiązanie do Starego Testamentu – Księga Ezechiela (6,16; 6,22)

 

 

 

Ta ona

 

Nadzieję wiąże ciasno na głowie

po chłopsku

jak chustę

 

Upina warkocze z lektur szkolnych

płowe

 

Chwilę słucha

pośpiechu dziecka

truchtu KTG

wokół wypukłego brzucha

 

Patrzy po sobie —

co by tu sprzątnąć

umyć do połysku

 

Na dole stukot drzwi 

— inicjał

 

Szybko!

Co by tu jeszcze

musnąć drżącym sercem

 

 

 

 

Nieuleczalnie chora

na wieczność

 

Nieuleczalnie chorej na wieczność

mnie tylko Bóg jakoś napisać się daje

 

Reszta ciemna

nieznośnie brzęczy pozbawiona liter

Może kiedyś – zasieją się

złote samogłosek ziarna

 

I odtąd już tylko

samodziejące się

pozwalające się wymówić

Serce

 

 

Pani Stanisławie Kozłowskiej

 

Januszowi

 

Postanowiłam

zbadać wszystko dokładnie

i wszystko opisać

 

Opowiedzieć ci o siwych porankach,

kiedy staje na obolałych stopach.

O palcach

z krzywym zapisem reumatyzmu,

O wypłowiałej chustce na mysim ogonku.

 

Pokazać ci, dostojny Teofilu,

zawsze już trochę łzawiące

szczeliny jej oczu.

 

I poprowadzić cię

którąkolwiek z jej trajektorii,

choćby dziś najwcześniejszą,

od stodoły do wymienia krowy.

 

Postanowiłam więc

zbadać i opisać

jeszcze i to, Teofilu:

 

trucht jej serca,

policzek rozpłaszczony na krowim boku,

gdy skulona na koślawym stołku

ciepłym strugom mleka

powierza jedyny skarb,

Jego imię.

 

 

 

 

_____________________________________

Ewa Eysymontt – polska poetka. Z Warszawy, z Mokotowa.

Jej wiersze z lat 2000 – 2020 pochodzą z tomiku Con-Cordia i inne wiersze,  wydanego przez Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Oddział Warszawa, w 2021 roku.

Tomik ilustrował swoimi grafikami Janusz Andrzejczak.